Kapodas's Logboek, 27 jul 17

dat blijft helaas altijd een strijd. soms gaat het makkelijker en soms is het heel zwaar... kop op! 

Volhouden heeft bij mij praktisch stil gestaan nu schommelt het maar gaat weer met onsjes naar beneden. Succes  

Het blijft toch een gevecht met jezelf... Maar je bent supergoed bezig! Kijk eens wat je al kwijt bent, je mag supertrots zijn! 

Wat voor opmerkingen krijg je dan? Blijf lekker bij jezelf en laat die opmerkingen van je af glijden. 

sommige vinden een khb ongezond Ze vinden dat niet snel gaat vandaag iemand die zei dat mijn eitje met mayonaise ongezond is Als je dan een net iets mindere dag hebt, dan zijn de opmerkingen vervelend Maar ik ga en ik wil ook volhouden. Al duurt het een jaar voor de volgende 20 kg. Ik voel me met elke kg minder beter. Daar doe ik het voor! IK wil me beter voelen. IK wil beter kunnen bewegen. IK wil in een normale kledingzaak kunnen shoppen. IK bepaal wat ik wil en leer steeds meer wat mn valkuilen zijn 

Mensen hebben altijd wat te zeuren! Maar er is er maar een met jou moet leven, en dat ben jij! En hoe liever jij voor jezelf bent, hoe beter jij je voelt! Als dat betekent dat je wilt afvallen om een gezond lijf te hebben en te kunnen winkelen waar je wilt, ga ervoor! Als het betekent dat je af en toe van iets lekkers wilt genieten, doe dat vooral! Je hebt het verdient met al het harde werk. En een eitje met een beetje mayo is nog nooit iemand dik van geworden. Succes! Je kunt het best! :) 

Kapodaster: diepe respect dat jij je frustraties hebt geuit! Het zal vast opluchten ;) Maar aan je woorden te zien, heb je wilskracht genoeg dus ik weet zeker dat je er wel komt no matter what! :) jazzanova: Mooi gezegd! Jouw woorden inspireren mij, alhoewel de woorden niet voor mij bedoeld waren... 

kapodaster, irritant zeg dat ongevraagde commentaar van je omgeving op jouw keuzes.. deed me denken aan een artikel van http://www.menshealth.nl/ Voeding/Ik-kan- tegenwoordig-niks-eten- zonder-daar-commentaar- op-te-krijgen : 'Ik kan tegenwoordig niks eten zonder daar commentaar op te krijgen' Een open brief aan alle food-shamers van Nederland. Klokslag 1 uur 's middags hol ik naar de keuken, waar ik mijn zorgvuldig uitgewogen Tupperware-feestmaal opwarm om deze tijdens gezamenlijke kantoorlunch op te eten. Een paar jaar geleden was de lunch echt een moment om naar uit te kijken. Was, inderdaad. Want inmiddels is de lol er grotendeels af. Meestal gaat het zo: de timer van de magnetron is nog niet eens ingesteld en de eerste opmerkingen vliegen me al om de oren. “Zo, gaan we lekker gezond doen?” zegt de persoon die een derde tosti ham-kaas onder de gril probeert te proppen. “Word je dat niet zat, om altijd hetzelfde te eten?”, vraagt de persoon die voor de vierde keer deze week een broodje kroket heeft gehaald. Terwijl ik een paar minuten later mijn geprepte maaltijd op een bordje schep, weet ik precies wat er komen gaat: nóg meer opmerkingen over mijn gezonde eten. Blijkbaar is het heel bijzonder dat ik besluit niet mee te gaan in de lunchcultuur van kant-en-klaar maaltijden of de oer-Hollandse boterham. Dus dat moet ik natuurlijk wel van alle kanten horen, toch? Food-shaming Terwijl ik ga zitten, zie ik de ogen richting mijn bord draaien. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de eerste opmerking valt. De enige vraag is alleen nog: wie gaat hem droppen? Wat ze gaan zeggen, is namelijk geen raadsel meer. Het zijn dezelfde afgezaagde opmerkingen die telkens terugkomen. Elke. Dag. Weer. Het bijzondere is dat het niet eens uitmaakt waar je werkt - de vragen en opmerkingen lijken gek genoeg universeel. “Dat ziet er gezond uit,” is uiteindelijk de eerste knaller van de dag. “Ik zou echt geen zin hebben om elke dag zo veel moeite te doen voor een sixpack,” volgt een paar seconden later. ‘Nee, dat zie ik,’ denk ik bij mezelf terwijl ik vriendelijk z'n kant op knik. Ja, ik weet dat die gedachte onaardig klinkt, maar na verloop van tijd is dat hoe je gaat denken als je voortdurend het middelpunt van kritiek bent. Inmiddels kan ik geen hap meer eten, zonder commentaar van anderen. Zelfs wanneer ik qua eten voor de gelegenheid wel aansluit bij de rest, is het alsnog raak. Ik moet het vooral niet wagen om zelfs maar een bitterbal aan te raken tijdens de vrijmibo - laat staan een stukje cake als iemand jarig is. In m’n hoofd tel ik al af. 3.2.1… “Huh, mag je dat wel?!”, roept iemand van 4 meter afstand die net heeft aangegeven zowel de mokkaschnitt als de chocolade-cheesecake te willen. “Dat is toch veel te ongezond voor jou?” Projectie, in de ergste vorm Opvallend is dat de mensen met de grootste buik doorgaans ook de grootste mond lijken te hebben. Als je namelijk iemand ziet doen wat je (stiekem in je achterhoofd) ook misschien hoort te doen, is die confrontatie met jezelf natuurlijk makkelijk weer weg te krijgen. De beste manier hiervoor is door iemand die het tegenovergestelde van wat jij doet, te bombarderen met cynische opmerkingen. Nee, jij hebt duidelijk niets met al dat gezonde gedoe en dat moet iedereen wel weten. Straks denken ze nog dat jij stiekem ook gezond zou willen eten, maar het simpelweg niet voor elkaar krijgt. Begrijp me niet verkeerd: ik weet ook donders goed hoe het is om diegene te zijn die zijn macro’s vroeger liever uit saucijzenbroodjes en Oreo’s haalde. Toch heb ik – zoals m’n moeder me heeft geleerd - mijn mening toentertijd altijd voor mezelf gehouden. Niemand heeft er tenslotte iets aan om te horen dat jij hun eten “konijnenvoer” vindt. Of dat je spareribs “echt te veel zou missen om vegetarisch te zijn”. Ja, vooral de vega-groep moet het altijd flink bezuren tijdens lunchpauzes. Wie had ooit kunnen denken dat je met gezond of bewust eten aan de lunch-schandpaal zou hangen? Een dubbel moraal Ik zie mensen dingen eten waar ik als voedingsbewust persoon ook een mening over heb. Ironisch genoeg weet ik dat de meesten niet op mijn advies of commentaar zitten te wachten. En eerlijk gezegd interesseert het me ook niet wat een ander doet. Als jij elke dag pizza's wil eten als lunch, moet je dat gewoon doen - en dat meen ik oprecht. Soms vraag ik me natuurlijk wel af hoe het zou zijn als ik mensen vragen zou stellen als: “Zou je dat wel eten?”, “Weet je hoeveel calorieën die roomboterkoek bevat?”, of “Ik zou dat echt niet kunnen, elke dag ongezonde troep naar binnen werken, terwijl ik weet dat het m’n lichaam schade brengt”. Ik gok dat dit mijn populariteit niet ten goede zou komen en dat mijn dagelijkse tupperware-feestmaal snel een solo-aangelegenheid zou worden. Daarom is mijn voorstel als volgt: Zullen we a.u.b. stoppen met het food-shamen van elkaars’ (on)gezonde eetgewoonten? Mocht je natuurlijk échte vragen hebben, stel ze dan vooral. Alleen is het wel fijn dat ik in ieder geval de lunchpauze door kan komen, zonder dat het over mij, of mijn eten gaat. Ik leg (op een ander moment) met alle liefde uit hoe meal preppen makkelijker wordt, of hoe je broccoli lekker genoeg maakt zodat het nooit gaat vervelen. Kortom: eet vooral waar je zin in hebt - gezond of ongezond. Maar laten we vooral stoppen met het benoemen met "rare" eetgewoonten van anderen. Niemand is hetzelfde en datzelfde geldt ook voor hun dieet, dus een beetje wederzijds respect rondom de lunch is wel op z'n plaats. Dank, namens alle lunchtafels van Nederland. P.s. Nee, ik val niet meteen dood neer van een paar bitterballen of mokkaschnitt. 

@koffielover: Thanks voor het delen van het artikel, erg herkenbaar dit! Gelukkig heb ik het voordeel dat mijn collega's het accepteren, ondanks dat ze wel deze opmerkingen maken. Maar ik kan me voorstellen dat elk eetmoment als een negatieve gelegenheid gezien gaat worden hierdoor... 

@Winanda! Dan zijn ze dus ook voor jou bedoeld! :) 

Elke verandering in je leven en dus ook leefstijl, begint in je hoofd. Alles staat of valt met instelling. Al het andere is een gevolg daarvan. En ja, mensen in je omgeving reageren daarop: vanuit bemoeizucht, vanuit bewijsdrang (kijk mij het eens goed weten) of vanuit bezorgdheid. We zijn nu eenmaal kuddedieren en oefenen doorlopend een stuk sociale controle uit, zo is het nu eenmaalen kan je niet stoppen (moet je ook niet willen). Maar ook dáár moet je zélf (!) tegen kunnen in je hoofd. Alles draait uiteindelijk om voor jezelf te kiezen, los te komen van anderen hún (!) mening of sociale patronen. En jouw beschermende schild of patroon wat je in jaren hebt opgebouwd juist afleggen omdat je zelf daaronder sterk genoeg bent, en dat is niet alleen fysiek. En eerlijk, soms zit er tussen al die opmerkingen ook gewoon feitelijke waarheid tussen, de vraag is dan alleen: ben je klaar om er naar te kijken? Veel succes.  

Maar wat ik dus apart vind: omgekeerd wordt tegen iemand die ongezond afwijkt van de norm (die bijv telkens een kroket haalt) niet gezegd "zou je dat nou wel doen?", "zou je die taart niet een keertje overslaan?". Waarom dan wel opmerkingen maken als iemand kiest voor een salade? En waarom moet iedereen zich ermee bemoeien als je zegt dat je wilt afvallen? Vaak zijn die opmerkingen eerder ondermijnend dan helpend. Proberen mensen je over te halen om toch taart te nemen bijv. Of gaan ze hun definitie van gezond aan je opdringen, staan ze raar te kijken als je een keer een bitterbal neemt terwijl dat prima in je menu voor die dag past, etc. Kapodaster, krijg je deze opmerkingen op je werk? Ik zou er een open gesprek over aangaan. Dat je snapt dat ze je willen helpen en hun opmerkingen goedbedoeld zijn, maar dat je het graag op je eigen manier doet en liever geen commentaar meer krijgt op wat je eet. Ik zou in het vervolg gewoon niet meer vertellen dat je probeert af te vallen, behalve aan een paar goede vrienden. Wat hebben anderen er eigenlijk mee te maken? Zelf doe ik het ook zo en het scheelt een boel opmerkingen. 

En ik ben het ook helemaal met jou eens Tijmpje.  

@ Koffielover, voor veel mensen heel herkenbaar stuk denk ik! Inderdaad over het feit dat er altijd opmerkingen worden gemaakt over gezond eten, net of het een straf is. Van de week zat iemand een zak chips naar binnen te werken (prima, is ook lekker!) Ik sloeg vriendelijk af; past zeker niet in je dieet!? Uhhh nee..op het moment even niet.. o ga je ook voor een sixpack?! Uhhh nee daar moet ik voor sporten:).. Ik denk dat mensen opmerkingen maken omdat zij er stiekem van balen geen gezonde keuzes te 'kunnen' maken. Maar intussen wel klagen dat er eigenlijk een paar kilo af moet...