Goed geslapen, geen nachtmerries.
Wel bleek gister geen droom.
Kwart voor 8 eruit.
'k Was al in de badkamer, toch eerst naar beneden, mijn telefoon pakken, om collega succes te wensen.
Ik kan je vertellen, dat mijn telefoon vanaf dat moment vrijwel niet stil heeft gestaan. Het zij in telefoontjes, hetzij in app's.
Eer ik eindelijk onder de douche stapte was het 10 uur en toen nog hoorde ik van alles binnen komen.
Het is koud hoor, in je blootje zo lang.
Ik had al naar de zelftests gezocht, maar kon ze niet vinden. Na het douchen nog een keer gezocht. Toch daar waar ik ze vermoedde te liggen, vond ik ze, erachter gevallen. En daarnaast lag de van de week meegebrachte baklava voor de feestdagen. Van weeromstuit heb ik 4 stukken koud gemaakt.
Dus maar niet ontbeten.
Lief had koffie gezet, maar zelfs onder de koffie zat ik te bellen.
Wat een chaos. Wat een gekkenhuis.
Tussendoor de snel-zelftest gedaan. Negatief. Gelukkig!
Ik heb nog steeds keelpijn, wat benauwd, maar dat kan ook van de spanning komen.
Of gewoon een verkoudheid op komst. Dat bestaat ook nog steeds. Zou je bijna vergeten.
Geen gehoest meer. Ook niet koud.
Om kwart voor 2 belde baas eindelijk zelf.
Een driehoek gesprek met collega en baas.
En ook eindelijk een groot deel wijzer.
Morgenochtend me gelijk melden bij baas en dan gaan we samen de láátste oplossingen doorspreken. En hoe dat aan te pakken.
In principe mag ik de afdeling vrijwel niet meer op, maar moet wel, want moet wat spullen hebben. Dus dát moet sowieso goed doorgesproken worden. Want ja, er moet toch ook wel wat op de afdeling afgeleverd worden. En ook onze werktelefoon en kantoor ligt in de brandhaard. Koken kan ik elders, maar dan heb ik wel kookgerei en de voedingsproducten nodig. En nog meer benodigdheden daarvoor.
Daarna eindelijk wat eten. Tosti kaas en een glas karnemelk.
Toen belde collega nog weer. Daarna had ik totaal geen zin meer om nog wat te doen. Was tegen half 4.
Bij elkaar sinds gisternamiddag een gehele werkdag aan mijn werk en corona besteed, op mijn vrije dag.
Lief dat jullie zo meeleven.
Ik werk in de zorg. En in de zorg gelden iets andere regels.
Je kan en mág niet thuisblijven zonder dat je dood bent of zo. 👻
Het zorgpersoneel maakt zich niet voor niks zoveel zorgen. Al zijn er mensen die beweren dat foto's op IC's nep zijn, dat er geen virus bestaat en dat de ziekenhuizen leeg zijn.
Als we, het zorgpersoneel, allemaal thuis zouden blijven uit angst... dan is het leed helemaal niet meer te overzien.
En feit is, dat het gemuteerde covid virus zich ongelooflijk rap verspreid.
Niet dat ik nou een expert daarin ben, maar ik zie wel de resultaten ervan.
Zonder dat ik positief getest ben, mag ik niet thuis blijven.
Weet je... de eerdere golven waren veel erger, toen er nog geen vaccin was. Ik heb wat ruzies gehad, omdat ik eiste dat men o.a. afstand hield, perse een goed mondmasker op wilde, ik mijn werk liet vallen en ervandoor ging als men zich er niet aan hield.... Und so weiter.
Maar ondanks dat de angst er was, hebben wij toen geen corona gehad op mijn afdeling.
Ondanks de vaccins, is het er nu dan toch gekomen.
Minder heftig. Weinig echt zieken. Ontdekt omdat volgens protocol iedereen getest moest worden, omdat er 1, ook per toeval ontdekt, besmet bleek, ook geen ziekte verschijnselen. Sommige, die me allang volgen weten dat er toen op de andere afdeling waar ik net een week had gewerkt, 28 ernstig zieken en 1 dode waren.
Waar ik me dan wel zorgen over maak?
Dat áls ik besmet zou raken, ik met mijn onderliggende klachten, en mijn leeftijd, het is per slot een longvirus, er niet zo goed van af kom.
En ik weet niet of ik nóg een keer, de derde keer in 14 jaar tijd, de moed en kracht hebt, om weer op te krabbelen. Om weer van de grond af aan alles weer opnieuw aan te leren en op te bouwen.
De 1ste keer overkwam me. Een auto ongeluk. Alles was kapot in lichaam en hoofd. Heeft me een paar jaar gekost om weer terug te komen. De 2de keer overkwam me ook. Nog erger dan de 1ste keer. Longinfarct in beide longen. Het gebeurd je, dus je hebt er maar mee te dealen. Kantje boord. Eerst uit het ziekenhuis komen, dan revalidatie, daarna psychische hulp. En ik kan zeggen dat ik nog niet zo héél lang eindelijk weer van alles op de rit en op een rijtje heb. Lichamelijk en geestelijk.
Maar dit... Dit kun je zien aankomen, áls.... En je weet dat... als... risico...
Dát is mijn angst.
Iedereen die hier mee te maken krijgt, voelt angst.
Maar 'we' kunnen het niet af laten weten daarom.
En trouwens.. Ik heb de Rotterdamse mentaliteit. Niet lullen maar poetsen!
Ben altijd hard, erg hard, té hard misschien, voor mezelf geweest.
Ik ben een vechter. Een overlever. Al vanaf mijn geboorte. Dat heeft me ook gebracht waar ik nu ben. Met een schat aan levenservaring, veel empathie en inlevingsvermogen.
Ze zeggen wel eens dat je nooit meer te dragen krijgt, dan je aankunt.
Nou, dan moet ik wel eeeeecht reuzeberesterk zijn!; denk ik wel eens.
Vanavond heb ik Witlofsalade bereid met een Duitse biefstuk erbij.
Ik dacht dat ik het nooit op zou krijgen. Wat een berg op dat bord.
Maar ik heb het helemaal zonder tegenzin opgegeten.
Ik moet de beestjes nog eten geven en hokken sluiten.
Nog even bankhangen. Op tijd naar bed. Vroeg op morgen.
Een flink stuk gerustgesteld, negatieve test en wetende wat er zo een beetje op me afkomt morgen.
Scheelt een berg of 2.
