keto_danny's Logboek, 04 dec 19

Wat klote Annemiek! Misschien ligt het er ook nog aan waar je woont? Ze heeft in de computer gekeken, en ik kan in ieder geval over 4 weken terecht. 

Annemiek, wat onwijs naar dat je al zo lang moet wachten! En je zoon ook als ik het goed begrijp, of gaat het allebei over hetzelfde? Ik hoop dat er snel een plekje voor je vrij komt. Die wachttijden breken je zo enorm op. Zeker wanneer je er dan aan toe bent om die stap naar hulp te nemen. Sterkte <3 @Danny, mogelijk is het je cortisolgehalte die van invloed is. Stress kan rare dingen met je lijf doen. Ik snap dat het lastig is nu je niet echt iets om handen hebt en je rust moet nemen. Probeer iets te zoeken om je gedachten te verzetten. Heel vaag en dom misschien, maar meestal als je er zo bovenop zit en keihard probeert komt het averechtse effect en wanneer je het dan los laat val je ineens weer af. Vraag me niet hoe en wat en oké, totaal geen wetenschappelijk onderbouwd iets, maar ik zie het zo vaak! hoe is het verder eigenlijk met je nu?  

Ik denk dat je gelijk hebt. In het begin boeide het mij niet, omdat ik wel wat anders aan mijn hoofd had. Toen viel ik nog lekker af, ondanks de stress die ik toen had. En nu ben ik er gewoon teveel mee bezig. Gaat nog niet zo lekker met mij. Heb héél veel pijn aan mijn enkel nu. Fysio heeft gisteren mijn enkel gemasseerd en gestabiliseerd. En het is nu echt niet leuk. Maar iedereen garandeert dat het allemaal goed komt, dus daar moet ik maar op vertrouwen. 4 jaar terug aan mijn schouder geopereerd, nadat ik 1,5 jaar thuis had gelopen. Ik moet er niet aan denken om weer langdurig thuis te lopen. Ik werd daar destijds helemaal depressief van. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik daar best bang voor ben. Maar dat schijnt ongegronde angst te zijn. Dus dat moet ik uit mijn hoofd zetten. Maar aangezien ik nu overal angst en schrik van heb, is het lastig uit mijn hoofd te krijgen. 

Wat fijn dat je over een maand al kunt komen. Ja, waarschijnlijk denken ze bij ons het is al zó lang geleden , dan maakt een jaar ook niet meer uit. Mijn zoon zegt niet precies waar het over gaat. In ieder geval over dingen die gebeurden en hoe hij er mee om ging. Ook weet hij nu dat hij last heeft van dingen waarvan hij zelf niet wist dat hem zo dwarszat. Mijn andere zoon heeft PTSS, en wel al gesprekken. Bij mij vloeit het hier allemaal mee voort. Mijn ex had PTSS en was niet zo aardig vaak. We hebben nooit geweten wat er was met hem. En daardoor hebben we nu allemaal eigenlijk een soort trauma van dingen die er toen, en later gebeurde. En hoe we ermee moesten dealen, wat zich weer uit in schuldgevoelens . Verder gaat het wel 🤪 

Ja Annemiek, zo hebben we allemaal ons eigen rugzakje. Fijn dat je het even uitlegt. Je hoeft je namelijk nergens voor te schamen. De psycholoog had er een naam voor als het van een ongeluk komt. En dat heeft blijkbaar sneller actie nodig. Ze zou eventueel vandaag bellen, en dat is niet gebeurt, dus ga ik nu maandag zelf bellen 

Wat heftig en naar Annemiek. Vind het wel moedig dat je het hier schrijft. Ik hoop dat je stapje voor stapje het schuldgevoel los mag gaan laten. Je hebt geen schuld. Oprecht niet! @Danny. Suf he als je het dan wat loslaat dat het dan ineens wel gebeurd?! Kan me wel voorstellen dat je bang bent om in de depressie te vervallen. Zijn er dingen die je kunnen helpen om daar het beste mee te kunnen dealen en dat te voorkomen? Denk btw dat je doelt op 'acute stressstoornis' of dat ook niet? Is indd belangrijk snel erbij te zijn om verdere ontwikkeling van ptss te voorkomen. Goed plan om maandag zelf te bellen. Take care hoor 😘😘 

Dank je😘 Ik weet niet meer hoe zij het nou noemde. Maar er was kennelijk ook meer haast bij, omdat ik nu niet kan functioneren. Ze stelde zelf voor als ik vandaag niets zou horen, dat ik dan volgende week zelf even moest bellen. Dus dat doe ik dan maar. Dat afvallen komt wel weer. Zolang ik maar geen vreetbuien krijg, ben ik al trots op mezelf...